Chłopak za szklankę szkockiej

 Chłopak za szklankę szkockiej

           Cały ten chłam, kolorowe światła, neonowe napisy, dziewczyny w za krótkich i zbyt jaskrawych spódniczkach, mężczyźni o wątłej świadomości, syreny policyjne, rzędy drapaczy chmur i rozwidlone ulice oświetlone smutnym, pomarańczowym światłem. Cały ten cyrk nie bawił Jacka Flamento, który po długiej podróży wreszcie dotarł do Goldenrdo City, przedsionka jego piekła.

            Szedł jak zwykle, pewnie siebie, nie bacząc na innych, jego ramiona opadały pod ciężarem grafitowego plecaka. Biały podkoszulek pod ortalionową, czerwono-czarną bez rękawów kurtką był już przepocony. Tuż przy jego nodze maszerował fioletowy lis z księżycowymi oczami i czerwonym rubinem na czole. Był niczym krzyżówka kota i lisa z dużą ilością nonszalancji.

            Jack marzył o Centrum Pokemon. Wejść, zameldować się i położyć się. Tak niewiele potrzeba mu było do szczęścia, choć nie na tym miał skończyć dzisiejszy dzień. Nie po to uciekał z domu, by marnować czas na lenistwo, choć przyjemne, to może być jeszcze lepiej.
- Znowu wychodzisz na miasto? – powiedział głos w jego głowie. Chłopak spojrzał na swojego drepczącego pokemona, którego rubin połyskiwał na niebiesko.
- To jakaś forma kontroli? – zapytał swojego pokemona.
- Nie, no ja ciebie nie będę kontrolować, chyba – odparł głos w jego głowie.
- Och, no pójdę. Napiłbym się po tym rejsie, to w końcu Goldenrod City, a nie jakieś tam inne miasteczko. Metropolia! Grzechem byłoby nie skorzystać z dostępnej rozrywki. – Pokemon mlasnął głośno i pochylił swój łepek.
- Nie ma jak zapić problemy, ech.
- Wolałem, jak byłeś rozkosznym Eevee. Grzebałeś sobie w ziemi, to znaczy umiałeś Piaskowy atak, a teraz przez te twoje psychiczne zdolności tylko mnie denerwujesz – jęknął.

            Espeon nie odpowiedział na tę zaczepkę. Przyzwyczaił się już do tego typu komentarzy. Jack nie mógł mieć lepszego kompana do podróży. Espeon nie był człowiekiem, więc nie był taki problematyczny, zawsze go krytykował i nigdy nie brał na poważnie kłótni.
- Na starość skończę z kotem, jakie to proste – pomyślał Jack, patrząc na swojego fioletowego pokemona –  i ten kolor.
- Nie jestem pedalsko-różowy, zapamiętaj to sobie! Jestem lawendowy!
- Fioletowy, lawendowy czy liliowy dla mnie jeden kolor, lekko niebieski róż – wypalił Jack, wyszczerzając swoje zęby.

            Espeon machnął ogonem, a jeden z koszy przewrócił się tuż przed nogami Jacka. Chłopak nie zauważył tego w porę i potknął się o czarny, metalowy śmietnik. Na całe szczęście upadek zamortyzował rękoma. Esepon z gracją i uniesioną głową przemaszerował obok swojego trenera. Jack widział tylko wijący się do góry ogon.
- Mogło mi się coś stać! Masz mnie bronić! – warknął.
- Espi, espi? – odwrócił się i przechylił łepek, jakby nie wiedział o co chodzi.
- Ty… – Groził mu wskazującym palcem. – Ech.- Złapał potężny haust powietrza i wstał, nie kontynuując tej sprzeczki. No tak, zawsze przegrywał ze swoim podopiecznym. Espeon był tak samo niereformowalny jak i Jack.

            Nieco później Jack siedział już w swoim pokoju, wycierał swoje krótkie, kasztanowe włosy białym ręcznikiem. Przetarł dłonią zaparowane lustro, spojrzał w swoje dzikie, niebieskie oczy. Mógł odetchnąć, nie było Espeona, nie było nikogo innego, był tylko on. Głęboki wdech i wydech. Jego mięśnie nieco się rozluźniły.

            Ciągła zabawa, radość, to też przemijało, a wtedy zostawał ze swoimi myślami, za którymi średnio przepadał, ale skoro już się natrafiły, to postanowił oddać się krainie bez dna.

            Wybiła północ, a on wciąż nie spał i nie zamierzał początkowo, jednakże ciepła, aksamitna, puchowa pościel wprowadziła go w błogi stan medytacji. I choć błądził w myślach, to nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, co też tak roztrząsał.

            Pozbierał się.

            Z bocznej kieszeni swojego plecaka wyciągnął paczkę papierosów i wyszedł z pokoju. Potrzebował nocnego spaceru po mieście, poza tym siostra Joy pogoniłaby go gdyby zobaczyła go z papierosem przed Centrum Pokemon. Jakby dziesięciolatki zareagowały, zły przykład i inne bzdury, których on nie zamierzał wysłuchiwać. Jak dziecko chce to zapali - tak twierdził.

            Nocny spacer z fajką w ustach, nie potrzeba było mu niczego więcej. Zaciągnął się, w głowie zrobiło się nieco lżej, mocny tytoniowy zapach niczym czarna kawa pobudzał.

            Mijając pub zatrzymał się. Była już co prawda pierwsza, ale zapach alkoholu, papierosów i głośne rozmowy sprawiły, że nie mógł się oprzeć i wszedł do lokalu o żółtych, witrynowych oknach za kratami i zielonych drzwiach. Siadł za barem, wsparł dłonie na dębowym blacie, podniósł palec do góry.
- Dla mnie Clampearl, raz. – Nie, nie zamówił pokemona, a piwo w szafirowej butelce z nadrukiem tego morskiego pokemona. Było to jego ulubione piwo, jedno z lepszych, przynajmniej dla niego.

            Rozejrzał się po pomieszczeniu przy stolikach nie siedziało tak wiele osób jak się spodziewał. Pomieszczenie, pół ciemne, świeciło pustkami. Pojedyncze grupy przy, niektórych stolikach jeszcze rozmawiały. Jedna dziewczyna brała już swoją torebkę, a jej chłopak zakładał już bursztynowy płaszcz.
- Spokojnie, dzisiaj zamykamy po czwartej – powiedział barman, odrywając kapsel od butelki. Sunął ją w stronę Jacka. – Jest piątek, zawsze się ktoś znajdzie.
- Piątek, nie piątek, jedno piwo i mnie nie ma – stwierdził Jack.
- Samotnik, który szuka pocieszenia w barze? – zagadnął barman.
- Psycholog barman? – pytaniem odpowiedział na pytanie.
- Nie bawię się w takie rzeczy. Śmieszy mnie marnowanie czasu – stwierdził, pucując białą szmatką szklankę. – Jakbym chciał chwili wytchnienia napiłbym się w plenerze, albo w domu piwa, a nie w zatłoczonym barze.
- Zatłoczonym? – Jack rozejrzał się po pomieszczeniu. Barman uśmiechnął się. Miał małe, wesołe oczy. Dwa węgliki, które spoglądały spod potężnych czarnych brwi. Było w nich coś szatańskiego.
- Słuszna uwaga, mimo to, jak już masz pić, to może napijesz się czegoś mocniejszego?
- Ech, nie mam ochoty na kaca, niebawem będę w domu i tak jestem czarną owcą – stwierdził Jack.
- Mam tutaj coś dobrego – mówiąc to wyciągnął spod lady bursztynowy płyn. – Najlepsza Whisky jaką kiedykolwiek piłem – dodał zachęcająco.
- Bo pomyślę, że chcesz mnie upić – mruknął Jack, przyglądając się podejrzliwe niewysokiemu barmanowi o kruczoczarnych, krótkich włosach.
- Jestem barmanem, chcę zarobić – odparł, wzruszając ramionami. – To co?
- A lej, ale ja tego nie widzę. – Odwrócił teatralnie głowę i po chwili sączył już mocny alkohol.

            Delektował się smakiem whisky, choć nie był to przyjemny smak, a taki cucący. Niebawem i tak czekają go nieprzyjemności, więc dlaczego nie umilić sobie jednego wieczoru przyjemnym spacerem, papierosem, alkoholem i może…  

******

Wracam, kwiecień nigdy nie był dla mnie natchnionym miesiącem. Macie obrazek, zrobiłem, a co. A, no i jutro IV rozdział :P i trochę pogadam sobie ...